Ανάβαση του Ε.Ο.Σ. Αλμυρού στο Βουνό των Θεών
Την Κυριακή 28 Μαρτίου 2010 πραγματοποιήθηκε η τρίτη προγραμματισμένη ορειβατική εξόρμηση του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Αλμυρού σύμφωνα με το «ετήσιο πρόγραμμα αναβάσεων και εξορμήσεων του 2010». Η εξόρμηση περιελάμβανε ανάβαση στο βουνό των θεών, τον Μυθικό Όλυμπο. Με τα Ι.Χ. μεταβήκαμε μέσω Ελασσόνας στο ΚΕΟΑΧ (Κέντρο Εκπαίδευσης Ορεινού Αγώνος Χιονοδρομιών). Το ΚΕΟΑΧ βρίσκεται στην περιοχή Βρυσοπούλες στη Νοτιοδυτική πλευρά του Ολύμπου και συγκεκριμένα στη θέση “Νίκη” σε υψόμετρο 1700μ. Σ’ αυτό γίνεται η εκπαίδευση στελεχών των Ειδικών Δυνάμεων καθώς και των λοιπών Όπλων του Στρατού Ξηράς και των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων. Διεξάγονται επίσης συνεκπαιδεύσεις με στελέχη ξένων κρατών.
Εδώ άρχιζαν τα πρώτα χιόνια. Ο ουρανός ήταν γαλανός με λίγα διάσπαρτα σύννεφα και η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη με πολύ καλή ορατότητα τριγύρω. Η μόνη παραφωνία του καιρού ήταν ο δυνατός άνεμος. Σε 50 λεπτά ήμασταν στο καταφύγιο στα 2000μ. Μπροστά μας φαινόταν πεντακάθαρα η κορυφή του Αγίου Αντωνίου. Συνεχίσαμε και σε 1 ώρα και ένα τέταρτο φτάσαμε στο τελευταίο καταφύγιο ανάγκης που υπάρχει στα 2450μ. Εδώ κάναμε μια μικρή στάση και ξεκινήσαμε παίρνοντας το μονοπάτι Ο2 (είναι διακριτό από αντένες που υπάρχουν μέσα στο χιόνι) με σκοπό να ανεβούμε στην κορυφή Σκολιό (2911μ), όπου θα φτάναμε μετά από 2 ώρες. Μόλις φτάσαμε όμως στο διάσελο στη βάση του υψώματος του Αγίου Αντωνίου, ο ήδη δυνατός αέρας έγινε απαγορευτικός για να κάνουμε την κορυφή Σκολιό που ήταν ο αρχικός στόχος. Έτσι ο στόχος άλλαξε και αποφασίσαμε να πάρουμε την κόντρα και να ανεβούμε στην κορυφή Άγιος Αντώνιος αφού ο αέρας θα κοντραριζόταν στο βουνό. Πράγματι από τα 2550μ που βρισκόμασταν τώρα και μέχρι τα 2700μ ο αέρας ήταν δυνατός μεν αλλά δεν δυσχέραινε ιδιαίτερα την προσπάθειά μας. Τα τελευταία εκατό μέτρα της ανάβασης ήταν πραγματικά πολύ δύσκολα. Ο δυνατός αέρας περνούσε πάνω από την κορυφή παρέσυρε το παγωμένο χιόνι και με πολύ δυνατές ριπές μαστίγωνε τα πρόσωπά μας. Σε λίγα δευτερόλεπτα τα βήματα του προηγούμενου καλυπτόταν από το φερτό χιόνι. Κάποιες στιγμές κοβόταν κυριολεκτικά η ανάσα στις ριπές του αέρα και αναγκαζόμασταν να σκύψουμε το κεφάλι στο στήθος για να ανασάνουμε. Τα τελευταία αυτά εκατό μέτρα μας φάνηκαν πολύ περισσότερα από τα προηγούμενα χίλια. Σιγά-σιγά όμως προσεγγίζουμε την κορυφή και όταν την πατάμε με μιας φεύγει όλη η κούραση. Είμαστε στα 2817 μέτρα η ατμόσφαιρα πολύ καθαρή και η θέα μοναδική. Εκτός από τα κοντινά βουνά (Κίσσαβος, Πήλιο και Όθρυς), φαίνεται πεντακάθαρα όλη η οροσειρά της Πίνδου, ο Σμόλικας, η Γκαμήλα, τα Τζουμέρκα, τα Άγραφα, το Βελούχι, η Γκιώνα, τα Βαρδούσια και ο Παρνασσός. Ακόμη πιο αριστερά προβάλει η Δίρφυς της Εύβοιας. Όλες οι κορυφές χιονισμένες λαμπιρίζουν κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο.
Στο εγκαταλελειμμένο καταφύγιο που υπάρχει στην κορυφή ο αέρας έχει σοβατίσει τους τοίχους του με παχύ στρώμα χιονιού δημιουργώντας ανάγλυφα σχήματα. Εδώ βγάλαμε και την καθιερωμένη φωτογραφία της κορυφής και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Η ανάβαση κράτησε τεσσεράμισι ώρες και η κατάβαση δύο ώρες.